November staat alweer op de kalender en het was tijd voor de zevende wedstrijd van dit seizoen. We moesten helemaal naar Ulft, voor sommigen onder ons misschien bekend als de eerste herstart van de Batavierenrace. Dit was maar liefst een uur rijden, toch heel wat anders dan een fietstochtje binnen Nijmegen. Er werd om 10 uur verzameld voor een korte wedstrijdbespreking. Wout kwam niet altijd even goed uit zijn woorden want Anouk en Sjakie zouden geen ogen in de rug hebben. Sanne daarentegen, die achter hen stond, zou dit wel hebben. Wat hij eigenlijk bedoelde was natuurlijk dat Sanne het spel beter voor zich ziet en dus Anouk en Sjakie moet coachen. Rond kwart over 10 zijn we in de auto gestapt en met een ietwat toeristische route (of is Ulft gewoon zo gebouwd?) kwamen we aan bij sportpark ‘t Oerseveld. Vorige week bleek dat tassen inpakken soms moeilijk is en dat Wout en Lukas de reddende engelen zijn. Dit keer konden ze geen reddende engel zijn want één van onze artsen was haar sport-bh vergeten (Ik zal verder geen namen noemen). De banden van haar normale bh werden strakker getrokken en met tape werd geprobeerd alles zo vast mogelijk te zetten. Tijdens de wedstrijd werd af en toe even gevraagd of alles nog goed zat en tijdens de rust bleek de tape zo ongeveer rond haar middel te zitten, dus dat was niet het allergrootste succes.

            Iets over 12, op tijd beginnen blijft bijna elke week moeilijk, werd er afgetrapt. We begonnen als volgt: Ellen in de goal met Justina en Britt centraal. Jet en Romy speelden als back, terwijl Sanne als nummer 6 stond opgesteld. Anouk en Sjakie als nummer 8 ervoor en de voorhoede werd gevormd, van links naar rechts, door Julia, Lotte en Mies. We gingen een stuk beter van start dan vorige week. Duels werden fel aan gegaan en de rust werd gezocht. Die rust werd niet altijd gevonden en soms kwamen de Ulftse people er gevaarlijk uit, maar toch werden er geen grote kansen weggegeven. Meestal zijn wij het team met de langste mensen (uitzonderingen daargelaten), maar deze dorpelingen hebben genoeg kunnen eten de afgelopen jaren want ze waren allemaal behoorlijk. Met corners was het dan ook billenknijpen maar onze tactiek houdt nog altijd stand en gelukkig kon Juul alles wegkoppen. Verder was Romy on fire en wist ze de boel overeind te houden door een bal van de lijn te redden. Ook kwamen we goed weg door geen penalty tegen te krijgen. Zelf wisten wij af en toe ook wat kansen te creëren. Julia wilde vanaf links een voorzet geven, maar de bal was lichter dan verwacht dus die schoot helaas hard voorlangs. En zelf schoot ze de bal net langs het doel toen ze op de keeper kon af rennen. Nog geen enkele keer deze competitie zochten we zonder doelpunten de kleedkamer op en het was nog niet gezegd of er was bijna sprake van een achterstand. Gelukkig gebeurde dat niet en was het nog steeds doelpuntloos tijdens de limonade.

            In de rust werd er gewisseld: Mies eruit, Marije erin. De wedstrijd was net 2 minuten bezig toen iemand (excuus ik weet niet meer wie) een pass gaf op Marije. Zij sprint achter de bal aan, snijdt naar binnen, komt één op één en schiet hem via de keeper in het doel. Waarna ze beloond wordt met een trap na van die keepster. Ongeveer 10 minuten na rust werd er opnieuw gewisseld want Fieke mocht Sjakie vervangen op het middenveld. Al te lang konden we helaas niet genieten van onze voorsprong want een kwartier later kregen zij een vrije trap die goed werd binnen geschoten. Vrij snel na de gelijkmaker kwam de laatste verse kracht het veld in: Kim voor Lotte. Een middenvelder voor een aanvaller dus er werd overgestapt op een 4-4-2 systeem. Onze tegenstander speelde al de hele wedstrijd 4-4-2, dus dat betekende dat we de boel achterin ook dicht gingen gooien en op het middenveld één op één staan. Het bleef namelijk erg spannend toen ook een chaos in ons zestienmetergebied ontstond en we ook door het oog van de naald gingen nadat onderkant lat en vervolgens uit paniek de bal de goede kant het veld op werd geschoten. Aan de andere kant bleef het ook spannend toen Marije weer een bijna identieke actie één op één op de keeper kreeg. De keepster kwam dit keer echter wel hard uit en wist de bal in plaats van de man te raken. Ook Julia heeft meermaals oog in oog met de keeper gestaan, maar enkel het minimale zuchtje wind heeft het net nog meer doen bewegen.
           Hanneke die eigenlijk ook op de bank zat hebben we gespaard, omdat ze na een vervelende bal op haar hoofd afgelopen vrijdag, niet helemaal fit genoeg was om te spelen. Wij kregen wat kansen, maar vergaten deze wederom om te zetten in doelpunten, zo redde de keeper goed op een directe confrontatie met Julia en was de voorzet soms net niet zuiver genoeg. De gelijkmaker was voor ons een breekpunt want de focus vloeide volledig weg, voor zover die überhaupt aanwezig was bij iedereen, ballen werden door de lucht gespeeld, ballen belandden in de voeten van de tegenstander en het leek af en toe meer op een flipperkast dan op voetbal. Toch bleven we onvermoeid strijden, want hier verliezen wilden we echt niet laten gebeuren. De grensrechter gooide graag de vlag de lucht in en de scheids ging er lekker in mee door te fluiten voor buitenspel. Ik heb altijd geleerd dat het pas buitenspel is als die speler werkelijk mee doet met de aanval, maar die regel kennen ze in Ulft niet. Schrale troost: de scheids was nog niet zo’n ramp als die in Pannerden en de tegenstander was ook niet heel blij met hem. Britt had nog bijna geel aan haar broek hangen, terwijl zij als aanvoerder toch behoorlijk recht van spreken heeft. Maar de scheids kunnen en mogen we niet de schuld geven van de tegengoal in de laatste minuut. Een klein misverstand tussen Ellen en Romy zorgde ervoor dat de laatste verse wissel van Ulft een tik tegen de bal kon geven die toen niet eens heel hard over de lijn rolde… Heel zuur want we namen nog de aftrap en wilden de lange bal geven, maar de scheids vond het mooi geweest en floot (heel tactisch te vroeg) af. Opnieuw een frustrerend en teleurgesteld gevoel na een niet geheel terecht verloren wedstrijd. Het kwartje zal ooit onze kant op vallen kun je blijven zeggen, maar de moed begint zo langzaamaan wel in de schoenen te zakken want wanneer is ooit? Als troost werd door twee auto’s de Mac opgezocht voor een goede portie junkfood om de emoties weg te eten terwijl de andere twee auto’s direct huiswaarts keerden.

            Volgende week staat er om half 3 weer een thuiswedstrijd op het programma. Woezik uit Wijchen is dan de tegenstander en dat belooft ook weer een stevige wedstrijd te worden. We hopen heel erg dat we de punten in Nijmegen kunnen houden, dus kom ons vooral naar die overwinning schreeuwen!