In alle vroegte op zoek naar rust

DVC '26 VR2

1 - 1

NSVV FC Kunde VR2 (zon)

Competitie

3e klasse H

Datum

20 oktober 2019 10:00

Accommodatie

Onbekend

Maar liefst om 8 uur werd er verzameld zodat er voldoende tijd was om naar Didam te rijden. Op zondagochtend is er geen kip op de weg, dus in plaats van het gebruikelijke uurtje naar Didam waren we er nu binnen 40 minuten. Sanne en Mies kwamen rechtstreeks en zouden er om 9 uur zijn. Toen we het sportpark opliepen waren we het er allemaal over eens dat het een mooi complex is. De kantine rook een beetje vreemd, een combi van bejaardentehuis en kroeg, maar was verder echt heel luxe. Aangezien we nog tijd hadden, hebben mensen zich lekker een kop koffie gehaald of zoals Nienke een kaasbroodje met kaas, want je kunt nooit genoeg kaas in je leven hebben. De scheids kwam nog even vragen of het oké was om iets eerder te beginnen dan 10 uur, kennelijk is 10 uur nog niet vroeg genoeg voor sommige mensen. We besloten dit nog niet toe te zeggen en wel te zien hoe het zou lopen. In kleedkamer 15 mochten we ons omkleden en daarna kregen we de tactiek voor deze wedstrijd te horen. Het was vooral een herhaling van de afgelopen weken, dus het was even een opfriscursus en daarna mochten we de wei in.

Of het de kou, het dorpse leven of iets anders was is onbekend, maar er werd heel wat afgeplast door de dames. Op elk mogelijk moment was er wel iemand op de wc. Er werd rekeningen gehouden met het risico dat er wellicht bij Didam spelers van dames 1 mee zouden doenen mede hierom werd er niet veel eerder dan 10 uur begonnen. Dames 1 zou om half 1 moeten spelen, dus des te eerder wij zouden beginnen, des te langer zij eventueel mee konden doen. Daarnaast wilden we een goede warming-up want het was zweterig koud, om met de woorden van Juul te spreken.

Rond 5 voor 10 werd er afgetrapt door Didam. De opstelling was als volgt: Ellen op doel, Britt en Hanneke centraal met Mies en Romy op de flank. De driehoek op het middenveld werd gevormd door Kim, Nina en Nienke. Voorin stonden Dio, Juul en Lotte. Onze grootste aandachtspunt blijft de rust houden en het balletje rond laten gaan, dus met die opdracht begonnen we ook vandaag weer. Het was in het begin even zoeken en de bal kon niet altijd goed rondgespeeld worden, maar vanaf het begin waren wij sterker. Een ander aandachtspunt is dat je moet scoren als je wilt winnen en dat vinden wij op de een of andere manier erg moeilijk. De aanvallen waren er zeker, maar er kwamen weinig grote kansen uit. Ook hadden we een aantal corners, maar die leidde vrijwel nergens toe. Het voordeel was dat bij Didam eigenlijk hetzelfde gebeurde, al waren onze aanvallen gevaarlijker dan die van hun. Telkens zat er net een voetje tussen of ging de bal naast. Naarmate de eerste helft vorderde kwam er meer rust en kon de bal beter rondgetikt worden, voordat de bal naar voren gegeven werd. De Didamse dames zetten nauwelijks druk, dus werd er net zo lang rondgespeeld totdat er meer druk gezet werd of totdat er de ruimte was om een lange pass op de back of middenvelder te geven. Ik denk dat het zo´n kwartier voor rust was toen Romy een voorzet gaf. Deze bal belandde bij Julia die wilde uithalen, maar de bal belandde bij Dionne voor de voeten. Goed fysiek werk van Lotte (lees haar lichaam gebruiken om de tegenstander van de bal te houden) zorgde ervoor dat Dio makkelijk kon en moest intikken. Daarna was het een kwestie van de voorsprong vasthouden voordat we de rust in zouden gaan.

In de rust werden er twee wissels doorgevoerd. Britt had wat last van haar lies, dus Sanne nam haar plek in en Kim bouwt nog steeds rustig op dus daar kwam Sjakie voor het veld in. Wij mochten aftrappen en opnieuw moesten we weer even zoeken naar de rust. Het was inmiddels begonnen met regenen en voor zover ik kan zien is het daar niet meer mee opgehouden. Binnen 5 minuten was het gelijk, Ellen schatte een schot verkeerd in en de bal belandde in het doel. Kan altijd gebeuren! Dan denk je, kom op Kunde, nog 40 minuten te gaan, we zijn sterker en moeten gewoon met drie punten huiswaarts keren. Maar dan komt het eerder genoemde probleem van vergeten te scoren om de hoek kijken. Behalve een schot van Juul op de paal gebeurde er echt heel weinig. Aanvallen werden mooi opgezet en vanuit de flanken werd de voorzet gezocht, maar telkens was de eindpass net niet zuiver genoeg of zat er een Didamse speelster tussen. Gelukkig kreeg Didam al helemaal geen kansen. Ze kregen wel nog een vrije trap net buiten de zestien omdat Sanne heel slim even het shirtje van de tegenstander pakte toen ze bijna vrij door kon lopen op Ellen. Toen het einde van de wedstrijd naderde werd het allemaal iets feller, iets gemener, omdat we toch niet tevreden waren met een gelijkspel. We hadden eindelijk eens een keer een leuke scheidsrechter die zeker de eerste helft nauwelijks heeft moeten fluiten. De tweede helft vond er iets vaker een overtreding plaats en floot hij telkens correct. Toen een speelster op de grond en wij de bal niet uitspeelde werden we nog even uitgemaakt voor onsportief team, toch opvallend dat ze net daarvoor zelf de bal hadden en ook gewoon doorgingen. Vraag me nu af wat erger is, doorspelen terwijl je teamgenoot pijn heeft of als tegenstander.

Niet tevreden met het resultaat werd de kleedkamer opgezocht. Romy mag volgende week shinen met het roze rugnummer. Ik had het complex al even vermeld, maar in Didam doen ze niet alleen aan mooiheid, ook aan duurzaamheid. De douche kon je namelijk zowel aan- als uitzetten. De opstelling van de douches was dan wel weer wat vreemd, al zou je ook daar vanuit duurzaamheidsoogpunt naar kunnen kijken. Het was namelijk een rijtje van vier, met precies in het midden de ingang. Je stond dus volledig naast elkaar te douchen, waardoor je minder goed met elkaar kunt praten en vermoedelijk sneller doucht.

Volgende week om 12 uur staan de Beuningse Boys tegenover ons. Zij staan vijfde, wij zevende, dus het belooft een boeiende wedstrijd te worden! Hopelijk lukt het ons dan om nog meer de rust te vinden en onze momenten te kiezen om de aanval te openen.